การเชื่อมท่อเป็นส่วนสำคัญในอุตสาหกรรมท่อส่งก๊าซทั้งบนและนอกชายฝั่ง ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาได้มีความก้าวหน้าที่สำคัญเพื่อช่วยให้มั่นใจได้ถึงความทนทานและความน่าเชื่อถือของท่อ ที่นี่ Bob Teale นำเราผ่านประวัติศาสตร์และสิ่งที่จะเกิดขึ้น
   
   การเชื่อมต่อท่อตามที่เรารู้ในวันนี้ได้เริ่มดำเนินการในปีพ. ศ. 2470 โดยมีการนำอิเล็กโทรดเซลลูโลส Fleetweld 5 ของลิงคอล์น แม้ว่าจะไม่มีข้อสงสัยใด ๆ ว่าเซลลูโลสเซลลูโลสได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพและจะยังคงเป็นเช่นนี้มานานหลายปี แต่ก็มีข้อ จำกัด ด้านเทคนิคเกี่ยวกับความแข็งแรงความทนทานและอัตราการผลิต
   เมื่อมีการเริ่มก่อสร้างท่อส่งก๊าซนอกชายฝั่งแล้วมีการผลักดันให้มีการเพิ่มอัตราการผลิตเนื่องจากค่าใช้จ่ายในการวางท่อและหน้าต่างอากาศแคบ ความต้องการนี้เริ่มหันมาใช้กระบวนการเชื่อมโลหะด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ (GMAW) โดยอัตโนมัติกึ่งอัตโนมัติ (GMAW) แต่อัตราการเกิดข้อบกพร่องด้านการขาดฟิวชั่นสูงทำให้นักพัฒนาอุปกรณ์ต้องปรับกระบวนการทำงาน ในขณะที่หลายคนพยายามไม่น้อยกว่าปี 1969 ที่ซีอาร์ซีอีแวนส์ได้ผลิตระบบเชื่อมท่อแบบใช้เครื่องจักรแบบแรก
   ระบบ CRC ใช้แคบ 5 องศาโดยมีรากฝังตัวจากด้านในโดยใช้เครื่องเชื่อม / ที่ยึดภายในแบบหลายหัว ช่องเติมน้ำร้อนและฝาครอบถูกนำไปฝากไว้ภายนอกโดยใช้ข้อผิดพลาดวงโคจรและแถบนำทาง
   แม้จะมีความพยายามที่จะสร้างระบบทางเลือกซีอาร์ซีมีส่วนสำคัญในอุตสาหกรรมโทรศัพท์พื้นฐานเป็นเวลาเกือบ 25 ปี การผูกขาดนี้มีระยะเวลาอาศัยสั้นกว่ามาก ภายในหกปีแรกของการเชื่อมท่อเครื่องจักร offshore, Saipem แนะนำระบบ PASSO ของ ซึ่งใช้ตัวยึดทองแดง - ยึด; กับรากผ่านทำผ่านที่เหลือถูกฝากไว้ภายนอกโดยใช้ข้อผิดพลาดวงโคจร
   เทคโนโลยีการเชื่อมกระแสไฟฟ้า  
   ระบบเครื่องกลส่วนใหญ่ได้รับการควบคุมคอมพิวเตอร์และสามารถจัดประเภทเป็นระบบอัตโนมัติได้ วันนี้ผู้รับเหมาท่อมีทางเลือกของการใช้รากภายในรากภายนอกที่มีการสนับสนุนทองแดงและรากภายนอกโดยไม่ต้องสำรอง ทั้งหมดของเทคนิครากเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์และมีข้อดีและข้อเสีย รากภายในผลิตอัตราสูงสุดบนบก พวกเขายังสามารถจัดการการจัดตำแหน่งมากขึ้น / ต่ำและไม่จำเป็นต้องเชื่อม ตัวยึดสำรองของทองแดงมีราคาถูกกว่าเครื่องเชื่อมภายใน แต่มีความเสี่ยงต่อการปนเปื้อนทองแดงและลดลงร้อยละ 33-50
   ตัวเลือกการส่งผ่านรูทที่สามภายนอกโดยไม่มีการสำรองข้อมูลจะขึ้นอยู่กับการใช้แหล่งจ่ายไฟสำหรับถ่ายเทสั้นแบบสั้น สิ่งแรกที่ถูกพัฒนาโดย Lincoln Electric-STT (Surface Tension Transfer) ข้อดีของกระบวนการนี้คือว่ามันเป็นทุนที่ต่ำกว่ามาก / ค่าเช่าแม้ว่าจะอยู่ในท่อขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดใหญ่ก็จะช้ามาก ตัวอย่างเช่นเมื่อเชื่อมต่อเส้นรอบวงภายในเส้นผ่านศูนย์กลาง 48 นิ้วการผ่านรากภายในจะเร็วกว่าสองเท่าของรากทองแดงภายนอกและการผ่านรากทองแดงภายนอกจะเร็วกว่ารากที่ไม่มีรากสำรองถึงสี่เท่า ขึ้นอยู่กับเส้นผ่าศูนย์กลางและความยาวของท่อตลอดจนกำหนดการและภูมิประเทศแต่ละตัวเลือกรากอาจคุ้มค่ากับสถานการณ์ที่เหมาะสม
   การต่อผ่านช่องเติมและฝาครอบตอนนี้สามารถทำได้โดยใช้ข้อบกพร่องหัวเดียวหรือสองอันหรือทั้งสองอย่างรวมกัน หลังจากการพัฒนาครั้งแรกของวงและเครื่องหัวโกนเดียวความพยายามหลายอย่างได้สร้างขึ้นเพื่อสร้างข้อบกพร่องหัวคู่ (PASSO, Evans Pipeline, CRC, B&R และ Astro-Arc) แต่เป็น Serimer-Dasa (ปัจจุบันคือ Serimax) ที่ ครั้งแรกที่ผลิตที่ประสบความสำเร็จในการทำงานแถบหัวคู่และระบบข้อผิดพลาด ผลกระทบของข้อบกพร่องแบบ dual-head ทำให้เซอร์เมอร์มีโอกาสเพิ่มอัตราการผลิตในต่างประเทศได้มากขึ้นโดยที่จำนวนสถานีเชื่อมต่อมีจำนวน จำกัด ในขณะที่หัวคู่ไม่ได้เพิ่มเป็นสองเท่าการผลิตจะเพิ่มการสะสมร้อยละ 40-50 โดยข้อบกพร่องสองหัวจะต้องมีสถานีเชื่อมน้อยลงช่างเชื่อมน้อยลงและแผงด้านข้างน้อยกว่า
   การพัฒนาล่าสุด  
   การพัฒนาระบบเชื่อมท่ออัตโนมัติในปัจจุบันมีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นไปที่การติดตามตะเข็บที่ดีขึ้นการบันทึกข้อมูลและสายยึดที่แข็งแกร่งขึ้น ซัพพลายเออร์อุปกรณ์ส่วนใหญ่ใช้ประโยชน์จากพลังการประมวลผลที่เพิ่มขึ้นเพื่อปรับปรุงการติดตามแบบโค้งตลอดเวลาการควบคุมระยะไกลติดต่อกับงานและการควบคุมแรงดันไฟฟ้าที่โค้งและการติดตามด้วยเลเซอร์ยังมีอยู่ เทคโนโลยีการติดตามขั้นสูงช่วยเพิ่มคุณภาพการเชื่อมและความสม่ำเสมอและเพิ่มอัตราการผลิตโดยการให้ความเร็วในการเดินทางเร็วขึ้น นอกเหนือจากซัพพลายเออร์ / ผู้ใช้อุปกรณ์เชื่อมอัตโนมัติรายใหญ่แล้วปัจจุบันมีซัพพลายเออร์อีกหลายรายที่ผลิตเครื่องโคจรแบบวงเดียว บางชิ้นยังคงเป็นยานยนต์ แต่ทำงานได้ดีกับลวดเชื่อมอาร์คเชื่อม